Brozic: Gwiazdy. Serwis poetycki.

Tej nocy niebo w dreszczach od gwiazd mrugawicy

Kołysało swój bezmiar w sąsiednie bezmiary,

To w próżnię swe radosne unosząc pożary,

To zbliżając je znowu ku mojej źrenicy.

Patrzę, niby przez nagły w mej ślepocie wyłom,

A światy roziskrzone - zaledwo na mgnienie

Odsłaniają mym oczom, jak nieba mogiłom,

Dalekie, zatajone w srebrze ukwiecenie.

Odsłaniają swe jary, wzgórza i parowy,

Już z jednego szum borów płonących dolata,

Z drugiego - cisza grobów, a z trzeciego świata -

Krzyk o pomoc i zawiew południa lipcowy.

Zasłuchany, wpatrzony stoję tak do świtu,

Aż niebo wron zbudzonych przesłoni gromada,

Gwiazdy giną w jaśnistych roztopach błękitu,

I gąszcz rosy na rzęsach zbłyskanych osiada.

Skroń znużoną pochylam do stogu na łące,

Garścią rozcwierkanego rojem świerszczów siana

Rzeżwię oczy, smugami gwiazd jeszcze gorące,

I do snu odniałego padam na kolana.

I śni mi się i trwogą uderza do głowy

Krzyk o pomoc i zawiew południa lipcowy.

Spis rzeczy