Wyczuwam brak wprawy w pisaniu. To nie dyskwalifikuje tekstu, ale czuć, że jest on wymęczony, bez polotu. Taki wpis filozoficzny do pamiętnika. Mówi nie o tym o czym powinien mówić, tj. o życiu, o nadziei, o spojrzeniu, o marzeniach, o bólu i łzach, a nie o podmiocie wiersza. Tworzysz z nich oddzielne byty, zamiast napisać: porzuciłem marzenia, piszesz: pod banałami spraw kryje się szaleństwo marzeń, które trzeba porzucić. Brakuje prostego, bezpośredniego sposobu wypowiedzi. Kiedy usiądziesz ze znajomym na ławce, nie opowiesz mu, że ... męczy Cię szaleństwo marzeń, które trzeba porzucić, ale właśnie... spróbuj do tekstu podejść tak, jakbyś rozmawiał z kimś bliskim. Pozdrawiam