Okrążam ten klomb zszarzały

wykręcam numery milknące po chwili

wokół puste ławki zapraszają litościwie

miarowy krok – emocje amplituda rośnie

wskazówki robią swoje stoicko – obojętne

te same cyfry wieczność wydłuża się

jak definicja tautologii, zamieram

jedna z ławek ożyła niespodzianie

patrzy na mnie spod przyciemnionych rzęs intruzka

intymne minuty prysły, irytacja wzrosła

idę na przystanek, wracam

podgrzewając iskierkę w skołatanej głowie

intruzka patrzy wszystkowiedzącym okiem

znowu odchodzę na dłuższą chwilę.

Powracam intruzki nie ma, odeszła sama

zostawiając ślady, żałuję mogłem zagadnąć, poczekać.

Wyrzucam mały bukiecik idąc pod znany adres,

moja luba wypoczęta, nic się nie stało

spotkanie pokryła kołdrą zapomnienia

a zajęty stolik to nie inwestycja

sfrustrowany idę ku swoim pieleszom

za płytka cierpliwość, czy za długa próba?