Kiedy mówisz, żeby przeczekać, nigdy nie wiem

co masz na myśli. Zwykle kiwam głową, to umówiony

sygnał i od razu wkładam ręce pod sweter

zaczynając podchody. Zuch chłopak, marzył

o harcerstwie, krótkie portki rozdarły się jednak

na ministranckim gwoździu, pokrył je twardy

śnieg zakrystii. Ze zmarzliny wyrywa się człowiek

po kawałku, zawsze jednak trochę zostanie

na brzęczenie kluczami i podniesienia. Ktoś jednak

musi zostać na ziemi, wycierając z rozbitych ust

krew zmieszaną z chlebem. Już nie wprost

przyjmujemy Boga, jedynie w słowach przyjaciół

którzy widzieli go na własne oczy, chociaż każdy

z nich oślepł i mogą tylko opisywać rękami

tak jak ty teraz, łowiąc raki w nagrzanym zakolu

rzeki, chociaż wiesz, że kiedyś nas to zabije.