Brozic: Magda. Serwis poetycki.

Czub chałupy aż dymi zachodu purpurą!

Świat się wsnuł w nieskończoność nie wiadomo którą,

Bo już kilka spłonęło wniwecz raz po razie...

Ostatniej, co w obłoków utkwiła oazie,

Złociście nieobecnieć dano w mżach oddali.

Ziemia ku niej pasmami w ogrodach się pali.

Kot przebiega w kurz drogę, dłużąc się przyziemnie,

Łeb odwraca i tyłem w drzew cofa się ciemnie,

Płosząc kurę, co w ciepłym zadrzemana puchu,

Zrywa się, dziobie ziemię i znów tkwi bez ruchu.

Cisza duma nad bliską dnia w mroku utratą.

Cień z wierzby na opłotek sfrunął muchowato,

Siadł na sęku i w trawę, spragnioną ochłody,

Ścieka, jak mętna kropla parującej wody.

Ćma mignęła... Wiatr powiał... Piach zbłyskał się plewą...

Komar w beczce zadzwonił... Zaskrzypiało drzewo...

Zorza z mgłą się spłynęła, a z wiecznością - lato.

Warto teraz na Magdę popatrzeć dziobatą,

Jak na czele swych czworga małomównych chłopiąt

Siedzi w progu chałupy i milczy samopiąt...

Spis rzeczy