Brozic: Metafizyka. Serwis poetycki.

Kraina, gdzie żyć łatwiej i konać mniej trudno -

Gdzie wieczność już nie tajnie wystawa na straży

Trosk doczesnych - gdzie bardziej jest bosko niż ludno -

I gdzie każdy za wszystkich nie cierpi - lecz marzy!

Są tu sady bez wyjścia i groble, nad szybą

Owej rzeki wyśnione, co kiedyś wytryśnie -

I niejeden tu pałac w zagąszczu ci błyśnie,

Godny tego, by nie był niczyją siedzibą!

Są tu w lasach mrowiska wzniesione nad drogą,

Gdzie wre praca snów rojnych - odwieczna i bratnia -

I jest tu owa cisza błękitna, ostatnia

Z tych, co jeszcze na uśmiech zdobywać się mogą.

Tylko czasem na polu jakiś krzyż skrzydlaty

Wiatraka mielącego mgły marzeń i ciernie,

Brakiem Boga na sobie zlękniony niezmiernie,

Szaleje i skrzydłami uderza w zaświaty!

Bywalec tych uroczysk, powabnych swym tronem,

Umie błysków najmniejszą wyśledzić nieznaczność

I w szczelinie pomiędzy istnieniem a zgonem

Dojrzeć gwiazdę niezgorszą, lub niezłą opatrzność...

Lecz się nigdy nie strwoży, rozumnie zbłąkany,

Bezkrólewiem w niebiosach lub własnego cienia

Zgubą w jarach - lub zbytnią łatwością zamiany

Jednych cudów na drugie... Niech cud się też zmienia!

Jego tylko tu nęci nie zwiedzona grota

Lub kwiat jeszcze nie znany, lub muszla co rzadsza -

I na wszelki przypadek wtórego żywota

Duszę swoją w te dziwy chętnie zaopatrzą...

On tu przyszedł sam przez się, by własne szaleństwo

Karmić strawą najlepszą na ziemi i niebie -

I nad brzegiem przepaści wytańczyć dla siebie

Jeden lęk drogocenny lub niebezpieczeństwo!...

Spis rzeczy