Potrzebuję się ukoić. Nie wystarczą sztuczki typu „a kto to robi moja moja”, takie miłe i okrągłe zdania, wypowiadane miłym głosem.

Nawet głos mi się zmienia. 

Entuzjazm jakby nieco ostygł.

Niecierpliwość! O Ta! Jest moją siostrą od prawieków, odkąd się urodziłam, albo i przedtem, zanim wymyślili mnie obrońcy życia. Lubię ich, są tak pełni entuzjazmu i wiary, a ja co?

Wiem, kto mnie wymyślił, podziwiam Go i nie ogarniam.

Postanowiłam jedynie wierzyć.

Nie lubię polityki, niektórzy pomyślą, że jestem apolityczna. 

Jestem. 

Noszę z tyłu głowy i na ramionach spojrzenia. Przeróżne. Pełne lęku, miłości, rozpaczy, nadziei, smutku, rozbawienia, niedowierzania. Te, które zrobiły mi dziurkę w sercu noszę ostrożnie, w najcieplejszym zagłębieniu dłoni. Dzielę się nimi niechcący,  gdy mówię – „daj rączkę, ciocia zaprowadzi Cię do windy.  Chcesz nacisnąć guzik, który zaświeci?”