Brozic: Migoń i Jawrzon. Serwis poetycki.

Niewidomską czapulę wdział Migoń na głowę

I poszedł do Jawrzona w sady czereśniowe.

Stał Jawrzon przy dwóch ulach - ubrany od Święta.

"Kto się tak bezcieleśnie w mym sadzie waleta?

Słyszę kroki odważne, lecz wroga nie widzę.

Odsłoń twarz, abym stwierdził - kogo nienawidzę!;.."

"Po głosie zgadnij wroga, co cię dziś nawiedził,

I wyznaj, żeś czarami mą zbrodnię wyśledził!

W jednym ulu ukryłeś - westchnienie mej winy -

W drugim - duszę zabitej przez mnie dziewczyny.

Oddaj mi oba sprzęty zdobiące mą zbrodnię,

Bo mi bez nich w pałacu - czczo i niewygodnie!..."

"Nie ja - ciebie - rzekł Jawrzon - lecz tyś mnie ograbił -

Dziewka wpierw mnie kochała, niźliś ty ją zabił!

Ledwo na mnie spojrzała w czereśniowe sady,

A już ją umęczyłeś za nikły cień zdrady!

Znalazłem ją w parowie więcej, niż nieżywą!

Imię swe na jej piersi wyżarłeś - pokrzywą!

I nie wszystką znalazłem: brak wargi i ręki!

Coś z nią czynił? Odpowiedz! Lub - męki za męki!"

I przeżegnał się Jawrzon i tak - w imię Boga

Mieczem niewidzialnego chciał wyszperać wroga.

Na to zaśmiał się Migoń: "Bawmy się w chowanki!

Mów, co wolisz? Cichanki czy może - klaskanki?...

A zważaj, byś na oślep potrafił się bronić!...

Sam ci mieczem o miecz mój pomogę zadzwonić!..."

Zadzwoniły dwa miecze. Maj zmierzchał upalny.

Jeden wróg był widzialny, drugi - niewidzialny.

Obaj zwarli się ściśle - z kolanem kolano,

Ale tylko jednego - jak walczył - widziano...

Do obydwu mrok śmierci na palcach się skradał,

Ale tylko jednego widziano, jak padał.

Aż słońce, poranniejąc w obłokach nieśmiało,

Rozwidniło dwa trupy i obok dwa ule

Rozwidniło dwa trupy i obok - dwa ule

I jedną niewidomską na krzaku czapulę!...

Spis rzeczy