Brozic: Mroźny ranek. Serwis poetycki.

Mroźny ranek... Złota słońca głowa

Śni o zimy srebrzystym aniele.

Błękitnieje śniegu toń perłowa,

Niby duchów pradawnych pościele...

\\V wonnym śniegu wiją się zawrotne

Siady sanek, zniknionych w mgieł fali -

Sanki znikły jak wichry przelotne,

Lecz ślad został - ślad ich snów zawiły!

Pól snu swego w śniegu zostawiły,

A pół drugie poniosły gdzieś dalej!...

Ja - samotnik wzruszony i blady,

Skroń do szyby przyciskam przezroczej -

I na sanek przeminionych ślady

Rzucam swoją zadumę i oczy...

Myślą po nich błądzę w mgieł tumany

I sam siebie pytam zadumany:

Czyje sanki w tak szalonym biegu,

Tak wariacko wiły się po śniegu?

Chciałbym z tobą o tej porze właśnie

Siąść do wichrem opętanych sani -

\\Vić się razem po śniegów otchłani.

Jak dwie z śniegu wywołane baśnie!

Chciałbym widzieć, jak wicher szaleniec

Szczypie ust twych różę odemkniętą,

Jak mróz różdżką wywabia zaklętą

Koralowy na lice rumieniec!

Chciałbym jeszcze, by w drodze zawiłej

Sanie nasze, ryjąc ślad z opali,

Pół snu swego w śniegu zostawiły.

A pół drugie poniosły gdzieś - dalej...

I by jakiś samotnik - duch blady -

Tknięty nagle wizją naszej jazdy,

Skroń do szyby przycisnął przezroczej

I na znikłych sanek naszych ślady

Rzucił swoją zadumę i oczy,

I swą myślą, co w dzień goni gwiazdy,

Po tych śladach zbłądził w mgieł tumany,

I sam siebie pytał zadumany -

Czyje sanki w tak szalonym biegu.

Tak wariacko wiły się po śniegu?

Spis rzeczy