Brozic: Namowa. Serwis poetycki.

Ty nic słuchaj, dziewczę moje, starej matki crwożnych rad!

Jej sie złoci - próg rodzinny, nam sie złoci - cały świat!

Co ją nęci - nas przeraża! Nienawiścią do niej spłoń -

Nienawiścią, która do ust odtrąconą tuli dłoń...

Mam ja w piersi - śpiewną burzę - ty w zanadrzu - wonny los!...

Wiedz, że będzie stara matka przeklinała siwy włos!

W szyb opalu tkwi ukosem odbitego nieba skrót -

Błękitnieje, złociścieje... Razem - w życie! Razem - w cud!

Nierozsądni, nieoględni wywędrujcm w taki jar,

Gdzie się czai - nieskończoność i gdzie czyha - wieczny czar!

Nie ociągaj się ze szczęściem! Daj mi tylko dłonią znak -

Dość zamyślcć, dość zapragnąć, by się stało właśnie tak!

Będę ja się w trudach pieszczot zmagał z tobą w mrok i znój -

W twym objęciu i zaklęciu spełnię się - sen skryty twój!

I spełniony, i zjawiony rozpanoszę się śród zórz,

A tych dłoni, co się splotły, nie rozplotę nigdy już!

Przenocujem nicość w słońcu, a za taką w słońcu noc

Oddaj spokój, co uwięził twego ciała czar i moc!

Słyszysz burzy zew znajomy? Złoty miecz przy boku mam.

Pójdźżc, dziewczę, w niewiadomość, w bezpowrotność - tylko tam!

To nieprawda, żem cię podszedł pogrążoną jeszcze w śnie

I że nie ma żadnych cudów! To - nieprawda! Nie i nie!

Czemuż trwonisz czas na wróżby? Naszym będzie cały świat

Ty nie blednij - ty nie słuchaj starej matki trwożnych rad!

Spis rzeczy