Brozic: Nieznanemu bogu. Serwis poetycki.

Jednym - jarzmo kochania, drugim - nędzy brzemię,

A im - tylko modlitwa dumne zgina karki!

Szept, z piersi wyzwolony, ulata nad ziemię,

Jak motyl, co pamięta, że wyszedł z poczwarki.

Lecz by z tłumem we wspólnym nie spotkać się niebie

I modlitwie samotnej ująć tego sromu,

Wyciągają rąk sploty daleko przed siebie,

Do boga, nie znanego - zaiste! - nikomu.

Najwyższy a pozornie najuboższy z bogów

Wzgardził tym, co widzialne, dostępne dla czasów -

I nie stworzył pól szumnych, ni jezior, ni lasów,

I nie spoczął na złocie ołtarznych barłogów!

Hufy konnych aniołów snu jego nie strzegą

Ni go poją kadzideł wonności i żary!

Nikt się nigdy - zaprawdę! - nie modlił do niego,

Nikt mu za nic dziękczynnej nie składał ofiary!

Tylko oni w modlitwie od wieków naioierwszei

Wzywają, aby zwolił w w peześladowaań święto

Zginąć śmiercią, co gałąź żywota zwichniętą

Krwawym kwieciem męczeństwa dostojnie zawierszy

Trwożni nasłuchiwacze szmerów i półgłosów

Darmo się pochylają nad brzegiem otchłani!

Męczennicy, nadzieją ostatnią chłostani,

Nie mogą się doczekać należnych im stosów!...

Ale ów bóg, przed którym nie wszyscy są równi,

Widząc ich w całej bólów brzydocie i pięknie,

Pamięta, jak mu tęczą bywali wysnuwni -

I jeżeli ma serce - ono dla nich pęknie!

Spis rzeczy