Myśli kto, że rechot zamilkł

W kamienicy „Pod Żabami”?

Że ucichła mandolina

(I tak nikt jej dziś nie słucha),

W beczce dawno nie ma wina,

Chłód się zakradł do cybucha?

 

Niech wieść zatem gruchnie teraz,

Wieść niech strzeli jak petarda:

Żar się w żabie serca wdziera

Raz do roku, na Medarda!

Na Medarda, nie inaczej!

Kto nie wierzy, niechaj patrzy!

 

Zanim zadrga pierwsza struna,

Wraca życie w żabi palec,

W drugi, w trzeci – do pioruna! –

Nieruchomych nie ma wcale!

Potem w nogi, w biodra, w ręce,

Coraz bardziej, coraz więcej!

 

Coraz mocniej się kołysze

Jedno z drugim żabie cielsko,

Aż klucz nutek mąci ciszę

I ulata aż nad Bielsko.

Jak te wróble lub jaskółki,

Z dolnej – gdzie tam, z górnej półki!

 

A w przechodniach – bo przechodnie

Jacyś chodzą wciąż tamtędy –

Talent bucha samorodnie

I do tańca rwie w te pędy.

Czy do polki, czy do walca,

Nic, że to z żabiego palca!

 

Chłopak, co był nie dość śmiały,

Aby podejść do dziewczyny,

Strachu w sobie kruszy skały

I zuchwałe robi miny.

Choć już pewnie chwycił kolkę,

Ciągle z inną tańczy polkę,

 

Panna, która w dyskotece

Podpierała zawsze ścianę,

Czuje kształty swe kobiece

I powietrze rozedrgane.

Choć zziajana, choć utyka,

Lecz pomyka w rytm walczyka.

 

Niech but spada z lewej nogi,

Rozwiązuje się kokarda,

Pęka pasek, Boże drogi!

Lecz to tylko na Medarda,

Wnet przychodzi otrzeźwienie,

Żaby znowu jak kamienie.