Krzysztof Bencal: * * *. Serwis poetycki.

Zapraszam cię do siebie, bliźni

albo

Zasłonięte okna

Siedzimy obrażeni przy oknie i wszystko

co żywe nas wkurwia

G. Wróblewski

Wolno spacerujesz. I kochasz wszystko, co widzisz.

Opłatek oparty o figurkę Matki Boskiej

przywodzi na myśl żagle, wycieraczki i koce

wytrzepane przez marynarza, który je myli.

A mnie poślą przodem, bo niczego nie potrafię,

nawet podzwaniać jądrami, snując się po domu,

w którym chrześcijanie nie gaszą za sobą świateł,

by zapomnieć, iż są na wygnaniu bez powrotu.

Wzdychania kulawego ojca, który wciąż pije

(to dlatego w pobliskim rynsztoku dziczeje nurt),

mlaski matki ssącej czekoladę – jak gdyby bruk

Bóg rozbierał w uszytej z sutanny rękawiczce –

i bluźnierstwa brata przy głośnej, ciężkiej muzyce

wznoszą latarnię widmo dla spóźnionych wrażych kurw.

Będę brał Ciebie w kościele

Nie odliczaj już, kobieto, czasu do końca,

bo gdzie indziej, powiadam, nie byłoby lepiej.

Obecnie mam przytulny dom, gdziekolwiek leżę,

i trwa wciąż we mnie chwila łatwo uchwycona.

Ale najpierw poleciało kilka kamieni

w moją stronę, a gnój krzyknął: „Ty skurwysynu!”,

jak gdyby skądś razem z krzyżem Pan Jezus Chrystus

został wyniesiony, gdyż wyznał, iż też grzeszył.

Dymem z komina, smugami po samolocie

do firmamentu psychiatra Bóg mnie przywiąże,

lecz inni, mali, widząc bezruch, słysząc ciszę,

przeszkodzą nam, choć to nie lot na wieś. Z zachwytem,

pustelnik, zrobię ci dziecko, zanim odejdę.

Im dalej się rozpycha, tym jest wyraźniejsze.

Będę brał Ciebie w kościele 2

ja nie wiem,

kto te dzieci robił,

i w jakiej pokorze.

Karol Maliszewski

Zrobili mnie wieśniacy Zbigniew i Grażyna.

Nie w pokorze. Nie w uniesieniu. Jak więc nazwać

ów akt? Ażebym mógł dzisiaj równo oddychać,

śmierć, za którą idę, przyspiesza albo zwalnia.

Przed Aniołem Pańskim w tv sygnału znów brak.

To, rzekła koleżanka, przeszkodził ci diabeł.

Najlżejsze z ziemskich cierpień, li mężczyznom znane,

jest gorsze od piekła, jeśli w nieskończoność trwa.

Zarówno w lusterku, jak i na firmamencie

widzę tę samą twarz. Czy komuś bywa obca?

Kiedy zamknę oczy, znajdę na niej o jeden

szczegół więcej niż ksiądz, a ciemność w mig mnie pozna

i opisze dokładnie całą paletę barw.

Malując miasta, wstydzę się swego imienia.

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Spis rzeczy

Akcje promocyjne

Inne

Forum

Krzysztof Bencal

* * *

Komentarze