Odkąd wysiadło oświecenie

I się rozkraczył w błocie postęp,

Miast iść do przodu czcimy cienie

I nic już nie jest takie proste.

Chmury zbierają się nad krajem,

Co będzie dalej – nie wiadomo,

Aż oczywiste być przestaje,

Kto stoi tam, gdzie stało ZOMO.

W sferze wartości wielka próżnia,

Państwo bandytów głosi chwałę,

W końcu nikt chyba nie rozróżnia,

Co było czarne, a co białe.

Zawsze się jednak ktoś pokusi

Na kąski, które rzuca władza,

Zbyt wiele wiedzieć się nie musi,

Przeciwnie, raczej to przeszkadza.

Gwiazdy estrady dają ciała,

W mediach żerują nowe stada,

Trybunał działa, lecz nie działa,

MON broni (jakby ktoś napadał).

Zatem gnieździmy się po ciemku

I poruszamy po omacku…

Użycz gitary, Mistrzu Przemku!

Albo ty swojej, Mistrzu Jacku!