Namydloną dłoń wkładam w krocze, siedząc w wannie

 i wielodniowy brud usuwając znów z siebie,

  a Bóg, któremu podpadłem, czeka, aż zgrzeszę,

   by mógł mnie wreszcie utopić, na przykład w szambie.

Ściany w łazience, pomalowane na biało,

 patrzą na mnie okiem zimy, z zachwytem, ufnie,

  lecz to, że wysmarowałem je ciepłym gównem,

   mając dwa czy trzy latka – dobrze pamiętają.

Raz, czysty, ciekaw świata nad warstwami podłóg,

 zaprosiłem na piwo dwie laleczki ze wsi.

  Choć miast kwiatka nie dałem im pokrzywy, ostu,

   stwierdziły, iż mam więcej dziur w mózgu niż sery,

one i ów spadochron, z którym nie skoczywszy,

ląduję to w szpitalu, to w domu rodzinnym.

19 maja 2019