Janusz.W: Oddech Widma. Serwis poetycki.

słońce wyrastając samotnie nie pozostawia cienia

bezradność na twarzach wracających w oparach kominów 

skóra w odcieniach lasu deszczowego z rezerwatów

po zmroku w tym mieście nie ma już kryjówki 

szczyty budynków jak podpalone auta na ulicach 

otoczenie wchłania nierównym rytmem toksyny

karaluchy opuściły restauracje w Block House

nocą nie doszukasz się numeru kwatery w wypalonej ziemi 

w zawiłym umyśle odgłosy kroczących maszyn

analizują  fragmenty zdarzeń z dziecięcych lat

gdy oddech ścian nie zatruwał marzeń czerń wyglądała z zapiecka 
martwą ciszę budził szelest dzikich zwierząt  

przy świecach tańczyły ćmy okruchy pełzały po podłodze

świtem wiatr wyrywa z korzeniami kolejne dekady

magma zabawia otoczenie żonglując chmurą pyłu  

płaskorzeźba nad oceanem niczym sad czereśni kwitnący w maju 

nie ogarniemy bo kiedy zacznie się the end pytać o drogę powrotną  już nie będzie komu

Spis rzeczy