gdy mówisz do mnie imieniem zużytej ba­terii
w imieniu aku­mula­torów przełado­wanych przez myśli i pus­te obiet­ni­ce
w imieniu ener­gii jądro­we której ani sko­rupa ziem­ska ani czaszka ludzka
nie uniosą w nad­mier­nej ilości

gdy mówisz do mnie z lo­tu pta­ka
cho­ciaż trzy­masz no­gi kil­ka cen­ty­metrów nad łóżkiem
a z per­spek­ty­wy gład­ko ułożonej podłogi przy­pomi­nasz az­teckie bóstwo

i mówisz do mnie języ­kiem ob­cym lub za­pom­nianym
języ­kiem emoc­ji które po­winienem ro­zumieć
narzu­casz na twarz ko­lej­no nas­tro­je - raz po­god­ny raz roz­cza­rowa­ny
a po­tem przy­pomi­nam to­bie burzę pus­tynną
z pias­kiem w us­tach próbuję coś mówić
ale ze wszys­tkiego co chciałbym prze­kazać udają się tyl­ko plaże
nad­mor­skie wyd­my roz­grza­ne słońce i szum fa­li która pod­biega i wra­ca
i zno­wu za­nika w bez­kres­nej to­ni morza

gdy mówisz do mnie w każdej po­zyc­ji
w każdej pos­ta­wie mówisz do mnie słowa­mi i spoj­rze­niem
a ja nicze­go nie chwy­tam bo nie chcę
bo stoję szczel­nie odi­zolo­wana od otoczenia
jak ka­wałek dru­ciku owi­nięty czarną taśmą
by­le cze­muś lub cze­goś nie prze­wodzić 

stoję lek­ko osłupiały
jak słup wy­sokiego na­pięcia
a ty dziwisz się
że tak łat­wo wy­bucham że iskry spięcia
(bo musisz przyznać że coś między nami zaiskrzyło lata temu
gdy nie mogliśmy się zdecydować czy to fizyka chemia 
czy nadmierna ilość literatury pięknej)
i nie zos­ta­je dla nas ani ka­wałka ziemi

próbuję to wytłumaczyć,
ale pow­stają tyl­ko pia­szczys­te plaże słońce i wyd­my