On był z pozoru zwyczajnym chłopakiem. Takim, którego życiorys można by zmieścić na jednej, nudnej kartce papieru. Chyba jedyną rzeczą, która go odróżniała od innych, były koszulki z napisem: CZŁOWIEK LEGENDA.

Jego ojciec miał kiedyś budę na stadionie i chciał podbić wszechświat tymi koszulkami. Coś poszło nie tak i został po nim cały blaszak kolorowych T-shirtów.

Chłopak nigdy o tym z nami nie rozmawiał, a nam głupio było pytać. Dla nas był zwyczajnie, Człowiekiem Legendą. Bez zbytniego wgłębiania się w przeszłość.

Przechodziliśmy do niego na chatę, bo jego matce było i tak wszystko jedno. Leżała na kanapie i gapiła się w sufit, czekając na odmianę losu albo na jakiś znak. Ich pies szczekał głównie z bezsilności, bo kiedyś, w przypływie wściekłości, sam odgryzł sobie łapę i teraz tego żałował. A my puszczaliśmy płyty i kontestowaliśmy otaczającą rzeczywistość.

Jedyną najniezwyklejszą rzeczą było to, że Człowiek Legenda miewał sny o tym, jakby to życie wyglądało, gdyby pewne rzeczy nigdy się nie wydarzyły. Opowiadał nam te swoje wyśnione historie przy piwku, a nam jakoś to tak ładnie pasowało do tych jego koszulek.