Stary kataryniarz zapukał cichutko w pudło katarynki. Skrzypnęły małe drzwiczki i ze środka wyskoczył spocony karzeł, z wierzbową piszczałką w garści.  Starzec dał mu dwa pieniążki, a ten wsadził je sobie w usta i nie oglądając się za siebie, pobiegł w dół ulicy. Biegł tak szybko, że jego bose stópki prawie nie dotykały bruku.

- W głowie się nie mieści, że właśnie tak to działa! – stwierdził z niedowierzaniem ktoś, kto akurat tamtędy przechodził.

- Takie są uroki bycia przypadkowym przechodniem – odpowiedział kataryniarz, rozwiązując sobie troczki czarnej peleryny, którą następnie zarzucił na katarynkę.

- A jeśli ktoś i tak nie uwierzy? – dopytywał się przechodzień.

- To niech uruchomi wyobraźnię, a będzie mu łatwiej to wszystko przeżyć.