Czemu hołdy składasz, święty Sokratesie,
 Ciągle temu młodzianowi? Czy nie znasz większego?
  Czemu patrzy z miłością,
   Jak na bogów, twoje oko na niego?

Kto najgłębsze pomyślał, kocha najżywotniejsze
 Wysoka młodość rozumie, kto zajrzał w świat
  I skłaniają się mędrcy
   Często na końcu ku pięknu.




Warum huldigest du, heiliger Sokrates,
 Diesem Junglinge stets? kennest du Größers nicht?
  Warum siehet mit Liebe,
   Wie auf Götter, dein Aug´ auf ihn?

Wer das Tiefste gedacht, liebt das Lebendigste,
 Hohe Jugend versteht, wer in die Welt geblickt
  Und es neigen die Weisen
   Oft am Ende zu Schönem sich.