V. Et, odwaga jest bez sensu

Nareszcie! Ileż można pytać o tę zapomnianą rzecz!
 Czy wracając z nią dokądś, usłyszę słowa „sursum corda”?
  Nie kupujcie już opłatków za pośrednictwem kościoła,
   lecz gdy jedziecie tu każdy z osobna, okazujcie je.
Nikomu z was nie uda się przenigdy dopchać do śmierci,
 która również we dnie kładzie wszystkich pokotem na łóżkach,
  nie zabijając wszelako woni tej, co – wąska, długa –
   wiedzie skrzypem do starości. A nie, tam, gdzie dotrę pierwszy.
Jeśli w kieszeni noszę coś lekkiego i ostatniego,
 nogawki mych spodni niczym cugle ciągnie mocno piekło,
  chcąc mnie zmusić, ażebym wystawił na widok publiczny
   wszystko, co mam, lub – wstydził się bladości swojej golizny.
Choć Anioł Stróż, przydupas, uniezależnia się ode mnie,
nie odrzucę reguły bycia sobą zawsze i wszędzie.

X. Lepszość kawalerstwa

„Oto właśnie życie! Nie podoba się? Spójrz na te wejścia...”.
 Dachy – szereg stopni. Wiatr, błądząc w poziomów labiryncie,
  dogląda chmur i uspokaja je pastuszym pogwizdem.
   Nie mogę dziś rozeznać się w planie nieba ani piekła.
Mnożenie się robactwa jest przyczyną upadku formy
 i powstawania reguł niezgodnych ze słowami Jezusa.
  Klepsydra – którą tu powieszą, gdy umrę – zjedna chorych
   dla sprawy spłaty mych długów. (Sami zaczną się zadłużać).
Widywałem w autobusie młodą, szczęśliwą rodzinę,
 poznając po błysku, że obrączka jak koło się toczy,
  a Bóg spajał te ogniwa i skuwał mi ręce, nogi,
   by zmienić strukturę miłosną swych przygód w pojedynkę.
Po skopieniu siana, które palisz (w malutkich woreczkach),
kładziesz się i nie martwisz o jutro. Robię wciąż za kmiecia.

XV. Seans



Odsłaniam w korytarzu owłosiony tors, lecz ten czyn
 odczytują jako alegorię upadku męstwa.
  Moje oko nigdy nie odbłyskuje na sygnały z wnętrza
   Boga. I wciąż się we mnie chowa, chociaż nie ma przed kim.
Widząc w górze owo sferyczne, ogniste paskudztwo,
 zawsze pragnę pożerać żywcem ślimaki i żaby
  lub samopas hodować dla kości i popiołu lubo
   panią, która chrząka, kwiczy, gdy nie mieszam jej kawy.
Radzę ci znów po dobremu, nigdzie nie czuj się swojsko,
 bo szatan jeszcze rozwinie spiralę twoich jelit
  jak osłonę, nie przyspieszając przemiany materii,
   i zachęci czyjeś serce, by wykonało skok w bok.
W odwet za postawianie mi tu niewłaściwych diagnoz
wyliczam łona narażone na gwałt przez swą wartość.