Jest w teatrze na kurtynie

Ktoś, kto być tam nie powinien,

Ktoś, kto tam zamieszkał sobie,

Gdzieś, gdzie widać na niej drzewo,

I się huśta w strony obie,

Czyli w prawo oraz w lewo.

 

To mól – teatroman, krytyk,

Mól – aktorskiej sztuki znawca,

Zbieracz fajek wyśmienitych,

I ubiera się u krawca,

Mól – arbiter, co się zowie,

Ponoć uczył się w Krakowie.

 

Na kurtynie –  rzecz to jasna –

Mól nie siada na premierach,

Lecz przysiada raz po raz na

Sukniach, szalach, koliach nieraz.

Zachwycone sztuką panie

Dostrzec mola nie są w stanie.

 

Kiedy jednak – co się zdarza –

Gra nie klei się aktorom,

Na widowni – znać po twarzach –

Koncentrację diabli biorą,

A że mól jest im niemiły,

Panie klaszczą z całej siły.

 

Klaszcze jedna, to nie koniec,

Zaraz druga bije w dłonie,

Trzecia, czwarta, młoda, stara,

Cała sala klaszcze zaraz.

Dla aktorów są to – wierzę –

Najpiękniejsze dni w karierze.