Kiedy dawno minął wrzesień,

Wyzbierane są kasztany,

Kiedy letnich czas uniesień

Już dorosłym odebrany,

Deszcz jesienny jeszcze nie łka,

Za to ranek skrywa mgiełka,

 

Można dostrzec…… o, wciórności!

Dziad się dziwi i dozorca:

Bielski tramwaj jak w przeszłości

Mknie od zamku w stronę dworca!

Tak, to tramwaj! Tak, czerwony!

We mgle jeździ w obie strony!

 

No i ci pasażerowie!

W meloniku jest panoczek;

Jedna z panien ma na głowie

Staromodny jakiś toczek,

A do tego nosi płaszczyk,

Jeszcze w ręku teczkę taszczy.

 

Z chłopców jeden nosi cienką

Kurtkę, inny – watowaną

I berecik ma z antenką,

I przysypia, jak to rano,

W mufce dłonie trzyma dama,

Siedzi milcząc, bo jest sama.

 

Potem nagły promień słońca

Budzi złoto października

I dobiega wizja końca,

W jednej chwili tramwaj znika,

Zastępuje go autobus,

Dwa – bo przecież ze stron obu.

 

Pasażerka, w której oczy

Chłopak wbijał wzrok zuchwale,

Nie raz jeszcze czar roztoczy

I nie będzie starsza wcale,

Może nawet dama z mufką

Panoczkowi szepnie słówko.