Brozic: Uczta. Serwis poetycki.

Nieco drwin i objawień i nieco bezczasu

W mroku czujnych podziemi - a uczta gotowa!

Tak się schodzi samotnych ciżba pogrobowa

Na obrzęd wspólnej ciszy, wspólnego hałasu.

Tu - w tym gnieździe, zbyt twardym dla piskląt porodu,

Każdy resztę swych braci wzrokiem niepokoi,

Aby zbadać, czy giną, jak mężom przystoi:

Nie bez szczęku zbroicy i nie bez powodu...

Ci, co wpośród ginących z wytrwałości słyną,

Lubią skrzydłem zaszumieć, jak czarty lub ptaki -

I ssąc wargą królewską byle jakie wino,

Zezem duszy pochwycić sen nie byle jaki!

Gdyż oto zachowali przebiegłe za stołem

Puste miejsce w nieznacznym na pozór uboczu

Dla gościa, co przybiegnie z wieńcami nad czołem

I rozwidni podziemie błyskawicą oczu!

Znany w gronach aniołów z upojeń i śmiechu,

Tępiciel żmij na słońcu, wesela podczaszy -

Szmer pokątny skinieniem swej fletni wystraszy

I przywróci dźwięk czysty wszelakiemu echu.

Znawca uczt doskonałych, przodownik marzenia,

Nie mogąc ucztujących odróżnić od chmury,

Każe dzwonić kielichom godzinę zbawienia

I napełni je winem starym, jak lazury !

Lecz próżno, gdy ich wabi mgła widzeń słoneczna,

Nasłuchują, azali podwojów ościeże,

Ze snów rdzawych zbudzone - skrzypną swoje: "Wierzę -

Gość nie przyjdzie - a uczta dla smutnych zbyteczna..

Spis rzeczy