Jam wyruszał głośnym sanhedrynem

Jam wyruszał głośnym sanhedrynem...

Daczę tej kobiety studiującej zaocznie polonistykę, opanowały kotki.

Róża przywróciła mi słowa „rok” i „uch”, i „owo”. Tak.

I tak. Wojewoda o greckim nazwisku zaginął.

Ta rodzina w glinianym kubeczku trzyma monety ze swastyką.

Przechodzą synowie, przechodzą córki pod mostem.

Jest dziewczynka na „hulajrekinie” jako płetwa.

I jej matka o chropawej twarzy.

Nieźle wyglądasz, obuty w kartki z ciemniejącym wierzchem (spodem).

„Baczyńskując” o Iraku.

Ten wiersz pionuję tu dla ciebie, o jutrzejszy.

W sklepie Żabka, kiedy piwka stały w szeregu, byliśmy ideą kumkania,

bo ty i ja to kumowie, a w Kanie było (o, było!) chlanie, które chlaniem.

I jam wyruszał głośnym sanhedrynem na werbalną zabawę z zakonnikiem.
Jezus o starczej twarzy kaczora nawiedza Whitmana,

gdyż Disney też jest Waltem.

Albo drugim łotrem.

Albo pierwszym.