Dziękuję Alos.

Właściwie to zgadzam się. Z tym że tę "niezgrabność" odbieram tu jako poszerzanie horyzontów o nasz język, formę rozwoju. Polskie haiku nigdy formą nie będzie haiku japońskim, ale dla mnie to bardziej szukanie duchowe czy emocjonalne niż formy literackiej

Pozdrawiam

Mi chodziło o to, że forma haiku jest bardzo specyficzną formą, stworzoną aby uchwycić ducha języka
opartego na innych zasadach niż nasz, czy też nawet inne europejskie, dlatego pewnie często to wrażenie pewnej niezgrabności przy próbowaniu wbicia się w tę formę...
no ale mogę się mylić, to w sumie tylko kwestia estetycznego zmysłu. Zawsze warto próbować i próbować, niekoniecznie ograniczając się do haiku metoda prób i błędów jest najlepsza...

Hmm może i jest w tym coś prawdy Alos, jak zatem widziałabys próby tworzenia w tej konwencji? I inna strona medalu: jaka forma literackiego przekazu jest na tyle polska, byśmy mogli swobodnie w niej tworzyć?

No nie wiem, jakoś do mnie nie trafiają haiku pisane po polsku, chyba nasz język generalnie stoi w konflikcie z tą, co by nie mówić, obcą formą, ale pewnie warto próbować jak to śpiewał Leszek Janerka - mówisz ja i ty, nic nie znaczy, mówisz ja i ty - mów inaczej ; )

Ok, dziękuję

Pozdrawiam

Strasznie przedelikacone. Ciężko się czyta.

Dziękuję za piękny komentarz Joasiu.

Pozdrawiam!

O!, nie było mnie tu,
u Ciebie jak zawsze pięknie i nastrojowo.

Pozwolę sobie dopowiedzieć:
białe płatki stopnieją (to ja i ty - nasze siwe (białe) skronie))
potem słońce dno kubka osuszy,
to tak jak z życiem,
przychodzi czas (i się "ulatniamy") tyle że rzadko równocześnie,
a chciałabym, żeby tak było "ja i ty" razem, w jednych promieniach "Ku Słońcu"

Pozdrawiam

Nie wiem jak inni ale ja tu często wracam :-)

Hej kochani. Dziękuję że jesteście i spędziliście tu chwilę czasu :)

Pozdrawiam!