I.
że dalej nie idę. skradam się poniżej ciszy.
ostatnie tej jesieni listy dawno już zapadły w pamięć.
głęboko skrywane czekają na odpowiedź.
w deszczu tarza się smród nienawiści do wszelkich przejawów odmienności.
w tle dramat łączący ze sobą manifestantów i przypadkowych przechodniów
pod kołami busa do wilna.
ojczyzna nie moja i jakiś rozbitek na poboczu.
w nieco dziurawej łodzi charona miesza mi się los lobos i jęk,
wręcz łoskot blach.

II.
że ktoś rzucał kostką. komuś kot czarny przebiegł drogę.
skrył się w kępie karłowatych sosen. łykam cudze łzy i dym
zakrwawionych rac. na niepodległej trasie podobno
nie wszystko zło, to niemal scena z chaplinem
w starym kinie.

III.
że niemal wszystkie wypadki
wyglądają zza zasłon, jak głodne tragedii
sąsiadki mamonia. zatrzymam człowieka, zanim znajdzie się
na feralnej drodze. postój przez chwilę ze mną, chociaż
nie znam wszystkich odpowiedzi i skrywam za pazuchą
podejrzenia, że nie jesteśmy sami
w puszce z kłopotami.