mars - dziękuję za wiersz. Podoba mi się cały Twój cykl: "Z europejskich wypadów na czterech kółkach", który już dużo wcześniej wypatrzyłam w 'Bieszczadzkich echach'. Wenecja zrzuca skórę - tym zwrotem chciałam podkreślić upadek, chociaż wiadomo, że kojarzy się symbolem odnowy.

alos - dobrze mówisz. Św, Marek jest patronem Wenecji, a puenta nie jest jednoznaczna. Dzięki.

Lena - dziękuję za ślad pod wierszem.

Dorzucę ci do pary mój pamiątkowy z kiedyś-tam:

"kopyta i grzywy przypływu zdobywają pałac"

po pewnym czasie wszystkim maski stygną
bagaż zwisający z przełyku kamieniem
mogę wreszcie poczuć się bezwzględnym sadystą
i marzeniem gondoliera o charonowej twarzy

jeszcze gołębie są po kostki w wodzie
kałuże uświadamiają ulotną fotogeniczność
prowokując obiektywy i resztki żarcia

il messaggero donosi o ławicach ptaków bez portu
wysuszonym przez diablęta canal grande
rdzewiejącym złocie z różnych stron świata
nad tłumem posiwiałych peruk
chmury zbierają się mozaikami

targam krwawiące walizy na przystań
szczurze mordy szeregiem na falochronie żegnają
ostatni autokar z turystami tonący w zatoce

rzucam ciche przekleństwo przypływowi


PS. "Wenecja zrzuca skórę" to raczej jakby synonim odrodzenia/odmłodzenia, gdy tymczasem jest niewesoło z tą perełką... ;-)

Słyszałem o tym, że Wenecja jest pod wodą.
Zresztą nie pierwszy raz. Tu jakby Peel wcielał się w miasto, czekając na pomoc patrona - to znaczy chyba świętego Marka. Może faktycznie czas aby się za nią ujął, a może nabrał właśnie wodę w usta. Ciekawe.
Podejrzewam, że chodzi tu o słowo - ourobros - ostanie jest jednocześnie pierwszym.

Pozdrawiam

ciekawe. nie byłam nigdy w Wenecji, ale Twój wiersz dużo "pokazuje". pozdrawiam