DWC-19

Anna

zamieszkała ze mną obsesja
rozgościła się na dobre
jadamy razem śniadania
potem stoimy w korku

zwykle nic nie mówi
tylko się kpiąco gapi
widzę ją we wstecznym lusterku
jak szminką maluje usta

w pracy siada nieopodal
i nerwowo skubie paznokcie
po południu bawi się z psem
rzucając mu różową piłkę

wieczorem po kolacji
topię ją w wannie
wcale się nie broni wiedźma
odzyskaną wolność świętuję

szklaneczką whisky
zasypiam po niej zrelaksowany
rano znów siedzi w kuchni
drwiąco szczerzy zęby

z ulgą parzę jej kawę
radosny

Ilość odsłon: 874

Blu

2-4

luty 03, 2020 17:13

Cosz gatunku wierszy terpaeutycznych myslę. Próba złagodzenia obsesji, podejscia do niej z półdystansem. Gdy inaczej sie nie da...Taki chyba dajacy ulge ten wiersz. Chociaz chwilowa.
Pozdrawiam. Podoba mi się.

Konto usunięte

2-3 2-3 2-3 2-3 2-3 2-3