Kiedy rynek się o świcie

W mig rozświetla niby scena,

Już w Neptuna wchodzi życie,

Zaraz też w Nepomucena –

Każda z figur się powoli

Odnajduje w swojej roli.

 

Lecz nie tylko – tam i owam

Widać barwny bielski ludek,

A gdzie zwykle skrzy rozmowa,

Kawiarniany gdzie ogródek,

Ma swój stolik, ma swój stołek

Staromiejski kwiat – Ciziołek.

 

Lecz to nie jej czas, jest rano,

Ale oto, proszę, proszę,

Pokazuje twarz zaspaną

Chłopiec, co go zwą gawroszem.

Nie jest w szkole? I ma rację,

Bo jest lato, są wakacje.

 

Od Podcieni, od ulicy,

Mkną do sądu dwaj prawnicy,

Nierozmowni jednak jacyś,

Bowiem nic nie mówią prawie

Prócz "cześć pracy" i "cześć pracy";

Pogadają po rozprawie.

 

W odróżnieniu od kelnera,

W swym żywiole jest kelnerka,

W lewo zerka, w prawo zerka,

Zamówienia zewsząd zbiera;

Wziąć szarlotkę państwo raczą?

Dobrze, że już ruch się zaczął.

 

Nie upłynie pół godziny,

A na pewno się pokaże

Z kuflem piwa czerstwy starzec,

Pozaczepia w krąg dziewczyny,

By całusa która dała...

Więc – dzień dobry, Bielsko-Biała!