"jak strumień płynący pod prąd

mętnie zdzieram tynk do gołych fraz

których nikt nie rozgryzie

potem długo się wysypiam"

to mi sie najbardziej podoba, i rozdzielenie reszki od orzełka. Reszta?

U Ciebie jest jak u Ciebie, a u mnie jest jak to u mnie.
Podoba mi się!

nie chcę się obudzić
lepiej smakuje nieprzytomność bytu

O tramwaju już pisałem (tramwaj-arka), a o śpiochu jeszcze nie. Dzięki Anita za zaglądnięcie

Jakby tramwaje tam były, to można by coś o sunięciu wzdłuż szyn, a tak - pozostają tynki ;) O której bym nie wstał, to zbudzę się po południu ;)

od linijki to możesz sobie temat podkreślić ;)
na zielono ;/

A jak będą płacić od linijki?
:-)

o widzisz - ładniej jest :)

Zenonie, tu raczej wszystko metaforyczne i autor nie przyznaje się do rzeczywistych wydarzeń...
Zyta, usunę to fatum, ale jakby co, to będzie na ciebie...

bardzo lubię takie wiersze
które trzeba łuszczyć jak ów tynk
i rozgryzać pozornie nierozgryzalne
jak reszka, która po rozdzieleniu przestają być przecież reszką
ulica moja, a studnia obca
a los obfitszy niż ten, który u Szymborskiej spijał w mroku ukryty malutki pl z serduchem pozbawionym prawdziwej miłości
i nic o blasku próchna, bo słońce wstało przede
wywaliłabym wers z pytaniem fatum