Bo tak już poważnie Lisico z płonącą kitą i całą do Ciebie sympatią, moim zdaniem ten wiersz Ci nie wyszedł... i to odniesienie do Tycjana, które usunęłaś mym zdaniem nie było dobre. Myślę, że nie można tego nadużywać i trzeba z tym ostrożnie, bo to taka droga na skróty, odnoszę się do malarza - i bach, sprawa nastroju i światła załatwiona, taki wytrych. Lepiej podjąć wysiłek i samemu opisać światło, albo jakoś bardziej fantazyjnie wpleść tego Tycjana. Tak moim zdaniem. W poprzednim wierszu ciekawiej nawiązałaś do Rublowa. :)

Nic, ale chodzi o to, że lepiej nazwać światło po swojemu.

ładny motyw dziewczyny, która sięgała po gwiazdy, niby prosty, niby na wyświechtanych rekwizytach, a jednak na tle całej reszty pięknie się odcina

Każde słowo ma swój obraz, ale co jest poza słowami?

Rembrandtem światło się sączy
przez sito mroku płukane,
ktoś Carravagiem chce dotknąć
kropli z jątrzącej się rany,

bo Freudem w materii zamknięty
wlepia się w sufit jak w ekran,
Baconem na haku jak zwierzę,
zwisa w pokoju jak rzeźnia.

Późnym Tycjanem przed siebie
dłonie wyciąga by w mroku
światło wymacać i drepce,
i pstryk – Malewiczem się w oku

kontakt objawia na ścianie,
a w niej się Friedrichem otwiera
okno na błogość i trwanie -
- raj utracony Gaugina.

Proszę bardzo :)

Mistrzu, dziękuję za Alfabet Mistrzów(☼◡☼)

Dom się wali Salwadorem Dali,
słońce Tycjanem maluje,
dziewczyna patrzy Vermeerem,
łąka Monetem faluje.

Noc Munchem nadchodzi od morza,
które się burzy Courbetem,
Turnerem dogasa już zorza
chłop pije Tolousem Lautrekiem.

;)

Dobre pytanie. Wczesny - potem już stonował koloryt

"- słońce maluje tycjanem." - wczesnym czy późnym? ;)