Wiersz dla dzieci

Kiedy już wieczorna narastała ciemność,

wróbla na gałęzi ogarnęła senność.

Wiosna to dla ptaków jest czas dni upojnych,

ale też czas pracy i wysiłków znojnych.

 

Ledwie tylko zasnął - śpiewy go zbudziły.

I choć dźwięk melodii był dla uszu miły,

jednak przy zmęczeniu - był jak jakaś zmora;

bo to przecież była odpoczynku pora…

 

Ale śpiew trwał dalej - jeszcze się nasilał;

może swoim dźwiękiem komuś czas umilał?

Ale nie wróblowi, co pragnął wytchnienia,

poznał te słowicze, już słyszane pienia.

 

Podfrunął do niego i mówi: kolego,

nastała już pora spoczynku nocnego!

Ciszę nam zakłócasz, miałeś czasu wiele,

by w dzień wyśpiewać tamte swoje trele…

 

Słowik zaraz umilkł nieco tym speszony:

Przepraszam, śpiewałem to dla swojej żony,

która właśnie teraz jaja wysiaduje,

dla rozrywki moich śpiewów wysłuchuje.

 

Wróbel: też mam żonę, też na jajach siedzi,

tak jak wszyscy moi najbliżsi sąsiedzi…

ale pospać nieco wszyscy potrzebują,

niepotrzebnie twoich śpiewów wysłuchują!

 

Słowik więc przeprosił, usłuchał sąsiada

i obok swej żony w gnieździe blisko siada.

Śpiewa prawie szeptem jak zawsze lubiła,

do ucha jej płynie ta melodia miła.

 

Reszta ptactwa, która spokoju też chciała,

już bez przeszkód żadnych słodko zasypiała,

by z nastaniem świtu dzień powitać nowy.

Pora pracowita - to okres lęgowy!