lu*

*** (ludzie zapominają)

ludzie zapominają

ale drzewa modlą się ciągle

nie klepią pacierzy

sosny są strzelistymi świecznikami

płoną harmonią

świerki rozkładają ręce

oto czym jesteśmy

jabłonie

przygarniają w ramiona cień katedr

w szorstkiej korze więcej czułości

niż w marmurowych posągach świętych

wybacz mi szorstkość czoła

i pogubione słowa

kocham drzewa

kocham

oto czym jesteśmy

Ilość odsłon: 1831

← Poprzednia 1 2 Następna →

lu*

2-5

czerwiec 10, 2020 18:04

Dziękuję, miło mi, że zaglądacie do mnie! Bardzo serdecznie Was pozdrawiam!

Beatka z krzywymi n...

2-5

czerwiec 08, 2020 18:43

Lu:) przeczytałam z przyjemnością, miło było przejść po tajemniczych zakamarkach wiersza :)

Janusz.W

2-5

czerwiec 08, 2020 18:39

jabłonie przygarniają w ramiona cień katedr
w szorstkiej korze więcej czułości
niż w marmurowych posągach świętych

fajny fragment ..często gęsto przyroda daje więcej empatii niż jeden skostniały gramol który klęka przed nazarejczykiem i udaję wiosnę a ma w myślach pustynny pył )))zdowia Lu

lu*

2-5

czerwiec 08, 2020 18:13

Ewuś, dziękuję za dobre słowo! :)

Pozdrawiam ciepło! :)

lu*

2-5

czerwiec 08, 2020 18:11

"wybacz mi szorstkość czoła i pogubione słowa"

Joasiu, na to jest lekarstwo... Trzeba się mocno przytulić! Do drzewa, do kogoś kogo lubisz :)

Dziwna

2-5

czerwiec 08, 2020 16:25

drzewa potrafią emanować pozytywną energią i mocą
a...
ludzie zapominają...
szkoda..

pisz Lu*
pisz:)

lubię Cię czytać:)

pozdrawiam:)