Mister D.

Musi być jakiś list

Cały dom przeszukałam, znalazłam jedynie

kilka pustych butelek po wódce, a przecież

nie piłeś. Ten dom – owoc tułaczki w Londynie

naszej wspólnej, naszego jakoś przecież będzie

póki jesteśmy razem. Nagle muszę sama

udźwignąć siebie, małą dziewczynkę, ten ogród

i kolekcję płyt, która po tobie została

w pustym pokoju, znaleźć słowa żeby pomóc

zrozumieć dziecku czego sama nie rozumiem,

że odtąd kiedy wyjdę do ogrodu będę

patrzyła na las, który w niepojętym szumie

już zawsze będzie lasem, dokąd ty odszedłeś.

http://poemax.pl/publikacja/10921-las

Ilość odsłon: 2060

← Poprzednia 1 2 Następna →

Mister D.

2-5 2-5 2-5 2-5 2-5

czerwiec 24, 2021 10:40

Dzięki.

Konto usunięte

2-4 2-4

czerwiec 23, 2021 19:35

świetna kontynuacja, rzeczywiście ciarki chodzą po plecach

Mister D.

2-5 2-5 2-5 2-5 2-5

czerwiec 21, 2021 14:38

Dziękuję za komentarze.

marzenna 52

2-3 2-3 2-3 2-3

czerwiec 21, 2021 14:31

Zapłodnione kwiaty pachną mocniej
Zwijają i rozwijają podniecone powietrze
Chciałyby połknąć drgające owady i zniknąć
zanim ktoś zauważy że zrobiły to z miłości
Może dlatego żyją tak krótko.
Wciąż słyszysz płacz małych dzieci
kiedy rosną im skrzydła do nowego świata.
Może dlatego ten świat jest piękny.

Bo potrafimy mu wybaczyć
że zostawił nam tak mało miejsca.

Przepraszam, że wstawiam swój tekst. Ale nie potrafiłam inaczej zrozumieć straty. A las budzi we mnie tysiące wspomnień, ogród też. Ale czas goi rany, tylko potrzeba dać sobie szansę. To takie czcze gadanie, ale coś warto napisać pod tym wierszem.