Proszę nas nie przeceniać, nie wiem skąd u pani

tyle wielkich wyrazów - Bóg, Ziemia, na której

obłoczkiem tylko chwilę jesteśmy, a Mamy

nie szanujemy wcale, dlaczego w ogóle

miałaby o nas myśleć ta Gaja, Medea

w jednym. Do przerobienia lekcja? Proszę pani,

nie takie były, choćby pierwsza, druga lekcja,

i co wyciągnęliśmy, co z ropy, ze stali?

Być może jakaś wojna zaraz, hen daleko,

by gospodarkę ruszyć. A u mnie komary

wściekają się nad rzeką - nie ma przebacz. Ciepło,

coraz cieplej, lecz piwo chłodne. Bez przesady.

Jest jeszcze Mars – nie wszystkie mity wypalone

niczym lasy deszczowe, martwe jak ostatni

gatunek nosorożca lub słonia, być może

będzie list pożegnalny, dla tych co zostali.

A cichą mam nadzieję, że Ziemia nas minie,

przetrawi po swojemu, na zielony język

przetłumaczy – i dobrze. A co po nas przyjdzie

nawet o nas nie wspomni. Ja nie wiem którędy

pani mówi do mnie.