Organicznie wygląda po wielu stuleciach

mozołu sycylijskiej aury. Upał trawę

żuje na susz tutejszą, aż w uchu się zbiera

w sumę chór świerszczy, zwinne jaszczurki w pianie

kolumn szukają chłodu, przedziwnie się zjawił

człowieczek z aparatem i próbuje czytać

przez grube szkła świątynię, z uśmiechem się pławi

w porowatym kamieniu i oddaje w przystań

zwalonych podpór, bardzo chciał tutaj przyjechać,

żeby na własnych oczach wejść w milknące echo

doryckiego porządku. Aparatu nie mam,

poza tym w głowie na błysk pociemniało niebo,

kiedy się zapatrzyłem w drobnego człowieczka -

jak kontrapunkt, istotny detal, który utkwił

na moment zrozumienia, kiedy nagle wezbrał

na sztorm budulec świątyń. Wielki łeb jaszczurki

wychynął spoza kadru.

Organicznie wygląda po wielu stuleciach

oporu przeciw aurze, upał suchą trawę

żuje z gnuśnym mozołem, aż uszy przewierca

chrzęst cykad