Zamykam oczy, kładę się w tutejszej ciszy,

zalegającej w pustce pozostałej z ulic

starożytnego miasta. Taka jeszcze nigdy

nie tężała mi w uchu, w które spoza chmury

wmieszał się odrzutowiec. Nie szkodzi, on tylko

opowiada mi ogrom nieba. Dużo bardziej

przeszkadzają turyści z wycieczką, ja szybko

wracam do, a właściwie od siebie, znów kładę

w siebie na powrót, kiedy odchodzą i milkną.

Właściwie również tutaj przyjechałem z resztą

autokaru ze studiów, by trochę nawilgnął

suszony przed sesjami mózg. Za wzgórzem senną

plażę i południowe słońce wymieszane

z morzem wiem, że zobaczę, zapewne też kogoś

znajomego tam spotkam. Jeszcze tylko fragment,

jak ostatni turysta, z ziemi biorę z sobą,

żeby odtąd nim rzucać jak spławikiem w przyszłość,

szukam tej samej ciszy w ruinach stężałej,

z odrzutowcem nad głową, uzupełniam wyłom,

mój wstyd zrzucam na ziemię, oddaję jak każde

słowo.