Próbuję ograć niemal do cna zgrany widok

stojąc na dziobie cypla, w miejscu w którym Wisła

podejmuje się Narew na plecy. Za mną widmo

ruin starego spichrza, od chwili gdy przybrał

ostatni raz w zboże czas jedynie gromadzi,

który wypiera cegły, nie dając się wyprzeć,

chociaż wyryte rylcem ma w sobie wyrazy

wszystkiego najlepszego – a niechaj kołysze

go drzewostan na skrzypce, jak z nut rosną trawy

o zielonej wyspie, plus woda dodaje plusk.

Lwy żeliwnie patrzą z burt odkąd nurt pozbawił

ich strawy łańcuchów w słup oczy każdy i dziób

rozdziawia, wyglądając brzegu i pomysłu,

na który można by wpaść, kiedy ja innego

nie mam by grać ze spichrzem stojąc na tym

cyplu spłukiwanym do cna, dna mulistego.

A spichlerz w nasze plecy zapatrzony ślepo,

figurkami jesteśmy z jego perspektywy,

które ktoś domalował na chwilę, jednego

używając włosa dla kobiety, mężczyzny

i psa, który szczekał na szeroką równinę,

dawno, dawno temu -