My potocznie mówimy, że się nie przelewa,

siedząc nad potokiem i zarzucając wędkę,

a przecież potok płynie – fakt - bezsprzecznie ziemia

przelewa się w kościół a kościół spływa w ziemię,

gdzie z małego ziarenka wkrótce tryśnie drzewo

i przełoży energię, zamknie ją w kopertach,

które prześwietli słońce, w korze, gdy się przez nią

przegryźć źrenicą żeby włókna poczuć w szczerbach,

między zębami, wyssać, samemu stać drzewem,

poczuć prąd, który biegnie w gałęziach i skrapla

w zielony opad, żółknie, w czerń oddaje siebie,

którą rozświetlił orgazm siwego Einsteina.

My potocznie mówimy, że się nie przelewa,

więc po co ten słów strumień, skoro człowiek

przez wiedzę suchą stopą już przebrnął na lekcjach,

w mowie potocznej przysnął gdy po szybie krople

spływały do rynsztoka, a jakimś tam Einstein

ongi siwy łeb stargał, Newton jabłkiem dostał

swoją drogą próbując imienia w równaniach

zapisanego dociec. Nas ziemia obciąża

potocznie, i wszystko nam jedno, a niech nawet

będzie płaska na słoniach, chociaż te przetrwają

pod nią, gdy będą deptać dwunożni, żelazne

kije wzajemnie w siebie wymierzą. Tak bardzo

nam potocznie nad rzeką, na dodatek większy

cięższy, szerszy z niej strumień i w nie do objęcia

ocean spływa. A tu jeszcze trud – oddzielić

potok od potoku słów, pokusę odegnać

by nie mówić, że drzewo stoi albo leży,

ono płynie i rośnie, nawet kiedy martwe

transplantuje wciąż Ziemia na zielony język,

ty na meble z Ikei. Ciężko. Tylko w trawę

potocznie się położyć, wodą krtań opłukać,

piwem głowę ochłodzić, odetchnąć, wetchnąć

wiersz do plastikowej butelki -