Coś mnie tutaj uczula, woń kwiatów w ogrodzie

albo las na odgłosy gdy cicho gałęzie

zwiesza nad ogrodzeniem z drutu, sosny młode

głucho szyszki zrzucają pod bosą podeszwę

bezszelestnie podchodzą do schodków drewnianych

na spokojną werandę, która swój ciąg dalszy

drewniany ma w podłodze za szklanymi drzwiami,

spokojnie wyprowadza wzrok i słuch na nasyp

kolejowy, żwirową drogę, skąd zawracam

i kładę na kanapie, dom ucho wyczula

na dziwny śmiech za oknem, który milknie zaraz

kiedy tylko otwieram, w ciemno patrzę, ucha

nadstawiam na las, gdzie trzask łamanych gałązek

przybiera pod włochatą stopą a zwierzęcy

ryk nabiera konturów kudłatych, dwunożnie

wywiedzionych z drzew, wściekły jest i chce się prześnić

do nas przez sito z drutu, za chwilę zobaczę.

Twoje – chodźmy na górę – brzmi jak uciekajmy,

jeszcze długo tej nocy po zbudzeniu, nawet

widmowy jest poczciwy i na cztery łapy

biały labrador.