Tymczasem już powoli zaczyna brakować

budowlanego piasku. Piaskarnia nad rzeką

rozparła się na dłużej – stalowy dinozaur

cny wyżera z dna kruszec i na hałdę wielką

sypie, plecami czerpią żuki ciężarowe

mrukliwe w obie strony, kości mojej suni

(Funia jej było) dawno przewiozły na nowe

miejsce albo spławiły z nurtem, z mojej głuszy

świątynnych dumań wzięły, osobiście śniłem,

że szczekała tam sama bo zimno i ciemno.

A śnią się inwestorom okna szyba w szybę

na tym młodym osiedlu, gdzie nawet przyjemną

wetchnął myśl urbanista gdy myślał w poziomie

i szerzej o zieleni, żadne tam mistrzostwo,

ale da się jak widać wytłoczyć zeń gorzkie

panaceum na mrowie ludzkich potrzeb - doszło

nowych pigułek w pionie, ludziom w gardłach rosną

ściany, między sąsiady jest takie zbliżenie

wzajemne, że woń niemal czują posobotnią

oddechów, kiedy wpadnie dzwon i na mszę sercem

od-do elewacji susz dusz na podzielenie

wina i chleba prosi. Tłoczą się pigułki

na spustynnienie Ziemi, kurz budów, zeszklenie

tekturami. A lubię gdy woń rzeczną wpuści

balkon przez firany