tetu, masz rację z oceną postaci Pana Janusza - miał zawsze wyważone oceny rzeczywistości. Co do salonu, to zrobił on na mnie wrażenie i dlatego go zamieściłem, nie przypuszczając, że to będzie zauważone. A tu masz, wyłapałaś moją metaforyczną figurę i za to dziękuję. Taki czytelnik to skarb:-)

Tak, przykro i żal. Lubiłam czytałać wywiady z Panem Januszem zamieszczane w Tygodniku Powszechnym. Były bardzo ciekawe, potrafił uśmiechnąć. Zawsze z dystansem do siebie i za szacunkiem do człowieka. Szkoda.
Wracając do wiersza, jest tutaj jeden wers, który wnosi niesamowitą głębię.

"brak salonu w lustrze"

niezwykle wymowna fraza. Oddaje nie tylko ogromne poczucie straty, ale uzmysławia pustkę, straszną pustkę, po kimś, kto wypełniał całym sobą to co wokół. Niezwykła, aura, o ile słowo niezwykła jest tutaj na miejscu.
Dziś po drugiej stronie lustra jest ktoś, kto być może z równie wielkim smutkiem patrzy na ten pusty salon w którym nie ma nas, bo z kimże mu teraz rozmawiać? W miejscu tego wersu mam mnóstwo przemyśleń. Takie lustrzane odbicie salonu, a w zasadzie jego brak świetnie oddziałuje na wyobraźnię i stawia gdzieś pomiędzy dwie strony - żywych i tych co odeszli. Pozdrawiam.

Miło mi, aczkolwiek jest wiele innych... ;-)

To Twój najpiękniejszy wiersz.
imho.

Dziękuję Wam za dobre słowo.

Z wiersza wydobywa się pustka i niemoc. Bardzo. Pamięć jest ważna. Pewnie Januszowi miło po tym wierszu.

Nie zawsze dużo to dobrze, czasami mało, mówi dużo. Prawdopodobnie Autor mówi jeszcze między wersami,
to się nazywa tęsknota i żal, i że już nic nie będzie tak jak było

(to o wierszach w linku)

zachwyt naturą i pełne zrozumienie dla wszystkiego, co ludzkie. ładne, ciepłe.

dzięki

Próbka wierszy w linku: http://www.smj.jaroslaw.pl/konkursy/42-wiersze-jacka-napiorkowskiego