Kiedy Andriej Michajłowicz Krasnoróżew pokonywał poniemieckim Oplem Blitz niezmierzone drogi równin nadwołżańskich, na świecie właśnie kończyła się wiosenna Rasputica. Ziemia mokra od uwięzionej w niej wody parowała tak intensywnie, że widać było nie dalej, jak może na dwie albo trzy sążnie.  Syn bohaterskiego krasnoarmiejca, który poległ w Wielkiej Wojnie, broniąc pułkowego samowara i kołchoźnej bibliotekarki, jeździł po wioskach i przysiółkach, żeby zwykłym ludziom pokazać nieporadność, głupotę i komizm zachodniego imperializmu. A robił to przy uprzejmej pomocy amerykańskiego kina niemego, z muzyką na żywo. Grał do filmów patriotyczne melodie na harmoszce albo czasem na bałałajce, żeby zadziałać na ludzi bliską sercu muzyką i w ten sposób zapanować nad ich muzykalnymi duszami. Projekcje były też zawsze poprzedzone propagandowym wstępem, o wyższości Słowian nad Anglosasami. Charlie Chaplin, bracia Marx, Buster Keaton oraz nieśmiały Harold Lloyd, wszyscy zapakowani wraz z przenośnym projektorem do skrzynek po Pancerschreckach i podarowani radzieckim sojusznikom przez jakiegoś pijanego majora z Ohio teraz podskakiwali wesoło na pace Opla Blitz.   

                Ale Andriej Michajłowicz nie narzekał na swój żywot komiwojażera, na trudno przejezdne nadwołżańskie drogi o tej porze roku. Nie narzekał na ludzi, którzy czasem żałowali amerykańskich bohaterów, miast psioczyć na imperialistyczny styl życia. Nie narzekał na ciepły samogon, czy na źle sprasowaną słoninę. Nigdy nie zdarzyło mu się wyjąć zza pazuchy służbowego Makarowa, żeby nim pogrozić otaczającej rzeczywistości. Rzeczywistości, która była małostkowa, pretensjonalna, śmierdząca cebulą i przemokniętymi walonkami. Rzeczywistość, która umiała śmiać się tak pięknie, że Andriej Michajłowicz Krasnoróżew śmiał się razem z nią.