Ty co często bywasz w drodze,

wysiądź kiedyś na tej stacji,

gdzie przy torach kolejowych

wzgórze wznosi się cmentarne.

Wejdź przez pierwszą dziurę w płocie,

gdzie się kończą ziemskie sprawy,

groby tłoczą się jak łodzie,

wiatr im nie wypełnia żagli.

Przyłóż ucho do tej płyty,

ponad którą huczy sowa,

wyjmij z ucha wosk - usłyszysz

jak jej krew spod ziemi woła.

Miała serce nastoletnie,

on splunięcia nie był warty,

lecz z uśmiechem żył na gębie,

takim jak do fotografii.

    Taki uśmiech zwieść cię gotów,

    taki uśmiech się nie zmienia,

    taki sam dla twoich oczu,

    i dla pleców – bez znaczenia.

Ona przyszła mu powiedzieć,

że już w łonie chodzi z dzieckiem,

a on zabrał ją nad rzekę,

gdzie już dół wykopał wcześniej.

Za zębami skryła ciasno

język kępa nadwiślańska,

choć szemrało całe miasto,

szpadlem ziemię kto ugłaskał.

By zwieźć pogoń na manowce

w dzień udawał, że się martwi,

szukał jej by znów wieczorem

uśmiech mieć do fotografii.

Bywa los jest sprawiedliwy,

za rozboje wpadł za kratki,

w celi poczuł się ambitny,

tajniak wziął go na przechwałki.

    On ten uśmiech wbił jej w serce,

    z nim jej oczy ufne zgasił,

    z tym uśmiechem wpadł pod celę,

    z tym uśmiechem się pochwalił.

Ty co często bywasz w drodze,

uwierz w uśmiech, nie inaczej -

zawsze taki sam na mordzie,

w świecie odwróconych znaczeń.

Raz wśród grobów zabłądziłem,

kiedy płyty deszcz odświeżył,

niemal wpadłem na mogiłę -

kroplę miała u powieki.

Któż z nas kiedyś nie był dzieckiem,

nie zakochał się raz pierwszy -

nic już oczu tych nie wskrzesi,

którym nikt nie pisał wierszy.

Który depczesz Matkę Ziemię,

pójdź choć raz gdzie huczy sowa,

usłysz krew tej nastoletniej,

ona wciąż spod ziemi woła.

https://poemax.pl/publikacja/7978-matka-mordercy