Posłuchaj pan, panie podróżny

tej smutnej historii, smutniejszej niż smutna,

jak można mieć wszystko i wszystko utracić

jak na samo dno można upaść.

A żył kiedyś tu Jacek – tak można

dziś w czasie przeszłym powiedzieć,

choć cień jego po mieście się snuje,

do niego podobny mniej więcej.

Jacek był brata mojego kolegą,

gdy brat mój się żenił wziął Jacka na świadka,

a ja pamiętam jak byłem dzieckiem

to Jacek mnie brał na kolana.

Jacek był psem jak to mówią,

niejeden psy na nim wieszał łachudra,

a takim był Jacek psem z krwi i kości,

na nim ten pies leżał jak ulał.

A mówił mi inny policjant przy barze,

kiedy kolejna szła wódka -

- wiesz kiedy się stajesz gliną prawdziwym?

Gdy piszą o tobie na murach.

Ech ty wódko, pod twym batem

człek jak nędzny pies skowyczy,

tak go wiedziesz po kieliszku

jak na smyczy do więziennej pryczy -

- posłuchaj pan, panie podróżny

historii od smutnej smutniejszej -

cztery dni już trwał gruby balet,

a trup od trzech leżał w łazience.

Już takie w tym mieście bandyckie zasady,

że teraz kto chce Jacka tłucze,

Faja pod sklepem go w twarz kiedyś kopał,

dasz pan wiarę, że przy własnej córce?

Raz z sińcem o drobne mnie prosił,

aż mi się ścisnęło serce,

w nim jakby Jacek przemówił z oddali,

tak dziwnie życzliwie i serdecznie.

Ech ty życie, co masz w sobie,

że człek pazurami ciebie się czepia,

nawet kiedy nim jak szmatą,

podłogi po nocy wycierasz.