Posłuchaj mnie pan, panie podróżny

jak piękną była dziewczyną,

nim w mieście ją w sposób okrutny

wołali Jedna Na Milion.

I milion gwiazd świeciło na niebie,

i milion gwiazd rozbłysło i znikło,

z litości czy spadła na ziemię,

chociaż ta jedna na milion?

Za kilka złotych patykiem pisane,

ktoś oko jej podbił, ogolił ktoś włosy,

a Jezus Chrystus nie przyszedł – 

lecz kto chciałby tu wrócić, 

kiedy raz nieba dostąpił.

Więc tylko niebo wymowne milczenie

jak płaszcz rozpostarło swój hojnie,

a skoro milczało, nikt tego nie wie,

może milczało choć do niej.

Na wznak się w noc położyła

znów obok jednego z miliona,

i z krwią wystygłą już w żyłach

na wznak ją znaleźli w wymiotach.

I milion kropel spadało na ziemię,

i milion kropel w tę ziemię wsiąkało,

czy chociaż jedną na milion, nikt nie wie,

niebo z miłości płakało?