Jest ulica w Turynie, gdzie Nietzsche oszalał

patrząc w końską źrenicę, obejmując szyję

całą w pręgach od bata – który raz upadał

pod nim koń ciągnąc ciężki wóz, w wozie woźnicę.

Upadł Fryderyk Nietzsche, nad zwierzęciem płakał

pod brzemieniem tych oczu wilgotnych i powiek,

które jednym mrugnięciem niezdolne by skłamać,

więc uwierzył filozof zanim w palcach kroplę

krwi końskiej z rany roztarł i łzami się zalał,

jedno zwierzę nad drugim płakało za buty

z drzewa kiedyś zerwane, żeby deptać, wgniatać

twarz Ziemi. Odtąd ani słowa nie wymówił.

Niczym dziura po mięsie martwy bóg się uśmiał,

wydarty z ciała krwawił w sercu Fryderyka.

Oszalał człowiek kiedy w ostrym świetle ujrzał

pomniejszonego siebie w wilgotnych źrenicach.

Pękły tamy, dwie rzeki ze sobą się sprzęgły,

jakby wszechświat na chwilę do rany go przyszył,

oszalał człowiek – który o ziemię podeszwy

wyciera, słowo prawda odmienia we wszystkich

nieuleczalnych przypadkach.