Las zanosi się echem szczekającej sfory,

która biegnie na smyczy niż rzemień mocniejszej,

spuszczona węszy tropiąc konające zwierzę,

lada moment osaczy je i kły zatopi,

jak niegdyś w tobie, kiedy byłeś w jadłospisie,

a sfora do ogniska jeszcze nie podeszła,

zerwanym z drzewa kijem jeszcze resztek mięsa

z niego nie wygrzebałeś, by kupić kły wilcze.

Po mchu idziesz wilgotnym, mech w nozdrza uderza,

pod mchem ferment zasiany nie ustaje nigdy,

ziemia wtłoczy cię w pleśnie, robaki i grzyby,

twoją krwią na zielono upiją się drzewa.

Krew oblepia psie pyski, i ty jesteś zwierzę,

w twoich dłoniach żelazny jeszcze badyl stygnie,

stado czeka nagrody - w ich źrenicach dzikie

leśne echo nie gaśnie, czy widzisz w nich siebie,

jak w czystych chrzcielnicach.