Sąsiadka Mościckiego

Drabinka

Podobno pan Tadeusz Różewicz
nie chciał dostać się do nieba,
marzył o dotarciu do siebie,
z tej przyczyny pożyczył drabinę Junga.
Tak mniej więcej zapewniał Rymkiewicz,

w jednym z wierszy.

Byliśmy na różnych szczeblach,
tej samej drabiny.
Groził upadek pod ciężarem.
Potykałam się o ciebie,
potykałam o siebie.
Nogi w konwulsjach.
Chciałam być Pretty Woman.
Chciałam jeść z twoich dłoni pyszne, soczyste truskawki.

Wybacz: ucieczki -
w towarzystwie ciemnej twarzy księżyca
biegałam po polach, które kiedyś należały do mojego ojca.
Wyprawy na cmentarz;
potrzebowałam powietrza,
gdy zostawiałeś zatrzaśnięte drzwi i okna za kratami.
Aż nie wytrzymałam – rozrzuciłam kości po podwórku.
Zbiegły się wściekłe psy. Musiałam, musiałam cię oddalić.

W dzieciństwie miałam wiele domków.
Na bronach, pługu, snopowiązałce.
Tata często wyjeżdżał na pole.

Lubię jak prostujesz moje myśli,
że w czarnych workach nie ma ofiar, ani śmieci,
nigdy nie będziemy głodni, gdy pełno zboża i maku.

Jadę samochodem wąską ulicą, wzdłuż której czarne worki.
Z nich wyskakują domki.
Pozbieram je, pozbieram, gdy będę czytać
o wydanym na pośmiewisko,
przy akompaniamencie Mozarta.

Ilość odsłon: 656